صفحه محصول - پاورپوینت معماري

پاورپوینت معماري (pptx) 13 اسلاید

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید: 13 اسلاید

قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :

دانشگاه آزاد اسلامي نورموضوع: معماري پيش از تاريخ و بين‌النهريناستاد راهنما: خانم مهندس خليلينام دانشجو: الميرا انزانيانزمستان 87 معماري پيش از تاريخ: پیدایش ابتدایی ترین نیاکان ما بر روی کره زمین حدودا یک میلیون سال پیش می باشد باستان شناسان از روی ابزارهای ساخته دست انسان است ظهور انسان را بروی کره زمین تعیین می کنند. نخستين آثاری که از انسان بدست آمده است مربوط به حدود 40000 سال قبل است. در طول آخرین پارینه سنگی که مربوط به حدود 20000 سال قبل است. انسان های دوره های کهن پیش از رسیدن به مراحل تکامل فرهنگی و زندگی یک جانشینی از طریق شکار حیوانات روزی فرهنگی و زندگی یک جانشینی از طریق شکار حیوانات روزی خود را تامین می کردند و با شروع فصل سرما به درون غارها پناه می بردند. یافته درون غارها وضعیت این دوره از زندگی آنان را مشخص می کند. غارهاي آلتاميرا غارهاي لاسکوا دورة پارينة سنگي دورة ميان سنگي دورة نوسنگي دولمن استون هنج اريحا چاتال هويوک پرسپکتيو بازسازي شده بخش از چاتال هوبوک معماري بين‌النهرين یکی از مراکز تمدن قدیم در آسیا، بین النهرین که به وسیله رودخانه دجله و فرات آبیاری می گردد. سر زمین بین النهرین مرکز یکی از کهن ترین تمدن هاست در واقع با این تصویف بسیار کوتاه می توان گفت که تمدن های این منطقه نه تنها تاثیر عمیقی بر اقوام و ملل همجوار داشته اند، بلکه از طرفی هم بی تاثیر از آن ها نبوده اند و نخستین تمدن شناخته شده این سرزمین را سومریان تشکیل دادند. معماري دورة سومر معماري دورة آکاد معماري بابل کهن مهماري آشور معماري بابل جديد پرسپکتيو يک زيگورات آشوري و يک نقش برجسته از کاخ نينوا معماري ايران در زمان پيش از تاريخ و بين‌النهرين نام ایران به معنی سرزمین آریاییان است و از نام قبایلی آمده است که در فلات ایران جای گرفتند و ساکنان پیشین را بیرون راندند و یا کاملا بر آن ها مسلط شده اند. فلات ایران نخستین جایگاه اقامت گاه های کوهستانی استن که تاریخشان به حدود 10.000 سال قبل از میلاد می رسد. قدیمترین مردم شناخته شده ایران پیش از تاریخ، در دهکده های کوچک و کاملا پراکنده ساکن بودند. در طی دوره های طولانی فشار محیط مشترک آنان را به پاسخ های مشترکی واداشت. با ظهور این پاسخ های مشترک از مراحل ابتدایی شکارگری و خوراک یابی، این دهکده ها ناخود کفاتر به یکدیگر وابسته تر می شدند. روابط با جلگه رشد یافته بین النهرین حتی از طریق جنگ، تدریجا ثمرات بیش تری داشت. انگیزه های دینی که برای معماری سخت حیاتی بود ممکن است در فلات ایران پدید آمده و سپس به جلگه ها انتقال یافته و پس از رشد دوباره به فلات ایران باز گشته باشد. دهکده های کشاورزی ایرانیان خانه های کوچک یابی سنگی، دیوارها و کف کوبیده مربوط به 8000-6000 قبل از میلاد است. اگر چه این بناهای پست را نمی توان آثار معماری به شمار آورد. ولی بیان آن ضروری بوده است. پیشرفت فرهنگی مردمان این فلات با سفال های منقوش، خانه ها و مجسمه های کوچک سفالین هم ثابت می شود که در هزاره پنجم در سیلک و پیش از آن در ادب تکوین یافته بود. مقارن هزاره چهارم سفال منقوش از لحاظ فن سفالگری پیش رفت و اشیای نازک و محکمی ساخته شد. هم چنین نقش های آن از لحاظ زیبایی و تجسم فکر بهتر شد. آرایش نخستین ظرف ها اصول مشخصی را در مورد رویدادهای طبیعی نشان می دهد. اشکال نمادی آشکار، اختصاصی و پایدارند. ادعایی برای آب و باروری هستند. کیفیت و مزایایی که در این هنر پیش از تاریخ نشان داده شده است وضوح و برازندگی، تخیل تزئینی خلاق به عنوان جنبه های پایدار در تمام هنر ایران دوام یافت. نخستین جوامع ساختمان های نوسنگی قديم بیش‌تر در دره های غربی گاهی کمی در شرق زاگرس است. در علی کش واقع در دره ده روان که دنباله خوزستان است بقایای خانه های بزرگ از حدود 6200 – 5800 قبل از میلاد که با خشت دستی ساخته شده است مشاهده می شود. اتاق ها 3×5 متر و در برخی موارد منطقی گلی مثلا به قطر یک متر که دارای لبه های شیبداری است که با خشت های گل سفید چیده شده و روی آن ها را خاک رس مالیده اند. در برخی موارد، دیده می شود کف اتاق را هم با گل رس اندود کرده اند. هم خشت های بنایی که خاکستری بود و هم خشت های سفید مخصوص از گل محلی ساخته می شود که آن ها را به صورت های تقریبا مستطیلی می بریدند و در آفتاب خشک می کردند. قدیمی ترین بنای مناسب و سفال نقش دار در جرمو (6500 قبل از میلاد)، حسونه (6000 قبل از میلاد) در آن سوی کوه های شمال بین النهرین، تپه گوره (4500 قبل از میلاد) در نزدیک کوههای زاگرس در شمال غربی بین النهرین دیده می‌شود. یکی از جالبترین بناهای شناخته شده در سرزمین کوهستانی در سیلک بود از هزاره پنجم ق.م قدیمیترین اقامتگاه در آن جا بود. ظاهرا عبارت بود از کلبه هایی از شاخه درختان و ساکنانش به باغبانی ابتدایی می پرداختند و گاو و گوسفند را اهلی می کردند. سه نوع ظرف سفالی دست ساز داشتند که اولی دارای سطحی دودی، دیگری سرخ و سومی نقش های ابتدایی با خطوط و رگه های سیاه است. سپس به ساخت ساختمان با خشت های دست ساز را آغاز کردند. آنان ابتدا یک گلوله گل را با دست شکل می دادند و سپس در آفتاب می خشکاندند. حتی در این مرحله هم به بهتر کردن فنون ساختمانی توجه می شد چون با انگشتان خود در لبه این خشت ها فرورفتگی هایی را ایجاد می کردند تا ملات بیش تری را در اعماق خود جای دهد. در این عصر دیوارهای اتاق را با زنگار مخلوط با شیره میوه ها نقاشی کردند. خشت های چهار گوش مسطح که با قالب زده می شد در هزاره چهارم پدید آمد. معبد تپه گوره در شمال خاوری بین النهرین حدود 4000 ق.م احساس معماری ابتدایی را در مطابقت دقیق دیوارهای داخلی و جرزهای خارجی اش نشان می دهد. رنگ بدوی بناهای قدیم که قرمز یکدست است، در اینجا جای خود را به قهوه ای، عنابی و ارغوانی داده.  ایجاد شهرهای بزرگ در بین النهرین پس از هزاره سوم نشانه پیشرفت در تمدن است. مراکز شهرنشینی سرچشمه ترقی در جامعه های کوچک کشاورزی بوده آن ها از لحاظ وسعت و جمعیت بزرگ دارای حکومت پیچیده بود قوانین مدون تفکیک مسئولیت بازرگانی با جوامع دیگر بودند. چنین روابطی فعالیت های معنوی و کمالات هنری تکامل می یافت و به ایران منتقل می شد. مهمترین زیگورات های بزرگ، کاخ ها و معابد مفصلی بود که بهترین آن آخری در ورکه است. پیش آمدگی ها و نهرهای پیاپی به دیوارهای بیرونی تنوع بخشیده در جایی که رنگ های غنی جرزها را آرایش داده است. این آرایش با روش معرق کاری عجیبی صورت گرفته است. مخروط های گل سفت را با قاعده های مدور و رنگین در دیواری که هنوز نرم و مرطوبوده کار گذاشته اند. به صورتی که بر رونق دیوار افزوده و طرح های رنگارنگی به خصوص طرح های گنگره ای پدید آورده است. ماننند العقیر حدود 3500 ق.م جرزهای خیاره دار است و داخل بنا را نه تنها با رنگ ها که با نقش های جسورانه ای جانوران آراسته اند. در سراسر خاور نزدیک ستایش و پرستش به شکل کوه وجود داشت و زیگورات های عظیم به جلگه بین النهرین جلوه می بخشیدند. زیگورات بزرگ انلیل در اور بند میان آسمان و زمین خوانده می شد، نین هور ساگ، مادر خدای بزرگ که منشاء تمام حیات بود «بانوی کوهستان» نام داشت. ایلامیان ساکنان اولیه خوزستان کنونی است و نخستین دولت آنان در هزاره سوم بوده و حلقه ی میان ایران و سومر پدید آوردند. بزرگترین زیگورات ایلامی چغازبنیل است این قدیمی ترین بنای تاریخی شناخته شده در ایران است. چغازبنیل که آن را او نقاش گال شاه ایلام در حوالی سال 1250 پ.م در یکی از شهرهای شوش به نام دورا و نقاش ساخته شده و به اینشوشیناک خدای بزرگ خدای بزرگ تقدیم شده که نامش به معنی خدایگان شوش و او را به صورت گادنر نشان می دادند. زیگورات دارای ابعاد عظیمی است 50 متر بلندی و 11000 متر مربع مساحت دارد این بنا مرکزی است و در یک محوطه مقدس به مساحت 160000 متر مربع که دو دیوار آن را احاطه کرده. در میان این محوطه سه معبد هم با چندین حیاط آجر فرش، حجره ها و انبارها وجود داشت. انبارها که در آن ها اشیای مهمی از قبیل اسلحه و ظروف به دست آمده دارای دیوارهای خشتی و کف آجری بودند. زیگورات از پنج برج متهدالمرکز با بلندیهای مختلف تشکیل شده که برج میانی و بلندتر 35 متر مربع مساحت و 50 متر بلندی دارد. چهار دروازه آن که طاق آجری محکمی دارد به بلندی 7 متر است. این دروازه ها به آرامگاه ها، دالان ها، طاق ها، پلکان و فاضلاب ها که طول برخی به 15 متر می رسد. معبری بر بام بنا قرار دارد. دیوارهای زیگورات که بیشتر از خشت خام است و با ساروج و قیر ملات شده در بسیاری جاها پوشیده از آجر لعابدار کوره پزی با رنگ های آبی و سبز و درخشش فلزی است. از خاتمکاری عاج و درهای چوبی را با معرق شیشه مات آراسته اند تزئینات معماری بر روی سفالینه لعابدار انجام گرفته است. در شوش پاییتخت ایلام 3 کاخ کاملا مفصل می توان مقدم بر سال 1000 ق.م دانست. ولی استفاده از این محل به 4000 ق.م بر می گردد. در معماری ایلامی معمولا از خشت خام و همراه با آجر قرمز برای روکش که مقارن با سده دوازدهم ق.م آجرهای لعابدار آبی و سبز در چغازبنیل و آبی و زرد در شوش استفاده می شد. در معماری ایلامی علاوه بر زیگورات شامل معابدی است که بر صفه های عظیم ساخته شد است. فضای داخلی یک حجره مربع یا مستطیل است گاه معابد بلندتر از یک طبقه بودند و سقف چوبی با ستون های آجری داشتند. در شوش برخی طاق های آپادانای ایلامی به عرض 5 تا 8 متر است. از حدود سال 800 ق.م نیروی جهانی تازه ای در فلات ایران و مرزهای کوهستانی غرب آن شکل می گرفت. در این ناحیه مهاجرت های انبوهی صورت گرفت، گروه های کوچک چادرنشین به حرکت در آمدند حتی قبایل منفرد کوه نشین که در دره ها از هم جداشان می ساخت، مردمی که در شهر های برج و بارودار یا دهکده های پراکنده می زیستند، برای مقابله با خطر مشترک حمله بابل و آشور موقتا با هم متحد می شوند از میان این اقوام گوناگون بود که سرانجام مادها به صورت نیروی مسلط ظهور کردند. استقلال خویش را از آشور به دست آوردند و در سال 612 ق.م نینوا را گشودند. در اواخر سده هفتم شاهان هو خشتره؛ اکباتان (همدان کنونی) را به پاییتختی خویش برگزید.