صفحه محصول - دانلود پروپوزال بررسی مقایسه ای آگاهی و نگرش دانشجویان علوم پزشکی و غیرعلوم پزشکی در ارتباط با طب مکمل و شیوع استفاده از آن

دانلود پروپوزال بررسی مقایسه ای آگاهی و نگرش دانشجویان علوم پزشکی و غیرعلوم پزشکی در ارتباط با طب مکمل و شیوع استفاده از آن (docx) 23 صفحه

دسته بندی : تحقیق

نوع فایل : Word (.docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحات: 23 صفحه

قسمتی از متن Word (.docx) :

بیان مساله: یکی از روش های درمانی که سالها در درمان بسیاری از بیماری ها به کار گرفته شده طب مکمل است. طب مکمل (که طب طبیعی، طب جایگزین یا غیر رسمی نیز خوانده می شود) در بیانیه سال 1978 سازمان بهداشت جهانی (WHO) به طور خلاصه این گونه تعریف شده است: مجموعه تمام علوم نظری و عملی که در تشخیص طبی، پیشگیری و درمان بیماریهای جسمی، ذهنی و یا نابهنجاریهای اجتماعی به کار می رود به صورت گفتاری و نوشتاری از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته است (بتاییان و همکاران، 1387). طبق طبقه بندی مرکز ملی طب مکمل و جایگزین آمریکا، درمان های طب مکمل و جایگزین (CAM) به پنج گروه اصلی تقسیم می شوند: 1. سیستم های پزشکی جایگزین؛ سیستم های پزشکی کاملی هستند که براساس تئوری و عمل پایه ریزی شده اند، مانند هومئوپاتی، طب چینی، آیورودا و طبیعی درمانی. 2. پزشکی بدن-ذهن؛ پزشکی بدن –ذهن از تکنیک هایی استفاده می نماید که طراحی آن ها به گونه ای است که تونایی ذهن را برای تحت تاثیر قرار دادن عملکرد بدن افزایش می دهند، مانند مدیتیشن، بیوفیدبک،یوگا، هیپنوتیزم، تای پی، کی گانگ. 3. درمان های برپایه ی بیولوژیک؛ این گروه از درمان های طب مکمل از موادی که در طبیعت یافت می شوند مانند گیاهان، غذاها و ویتامین ها استفاده می کنند برخی از زیر شاخه های این گروه عبارتند از شلاتور درمانی و استفاده از فراورده های طبیعی به جز ویتامین ها و مواد معدنی. 4. درمان از طریق حرکت دادن اعضای بدن؛ این نوع درمان شامل حرکت یک یا گروهی از اعضای بدن است مانند کایروپراکتیک، ماساژ درمانی و حرکت درمانی. 5. انرژی درمانی؛ در انرژی درمانی انرژی از راه دست فرد درمانگر به بدن فرد منتقل می شود تا فرد تعادل نرمال انرژی و نهایتا سلامت خود را به دست آورد(استون، 2010). تحقیقات علمی، اثربخشی و ایمنی تعدادی از روش های طب مکمل را به اثبات رسانیده است و اکنون از آنها به عنوان روش های تلفیقی یاد می گردد. سایر روش ها نیز، علی رغم مشخص نبودن مکانیسم اثر آنها و عدم وجود شواهد کافی برای اثبات اثربخشی آنها در مقایسه با روش های طب مدرن، توسط بسیاری از بیماران مورد استفاده قرار می گیرند (هاشم دباغیان، گوشه گیر، و سیادتی، 1387).