صفحه محصول - دانلود ادبیات نظری تحقیق آدنوزین دآمیناز، سیتوکین ها، -اینترلوکین–، - سیتوکین¬های ایمنی اختصاصی، مؤثر در التهاب ایمنی

دانلود ادبیات نظری تحقیق آدنوزین دآمیناز، سیتوکین ها، -اینترلوکین–، - سیتوکین¬های ایمنی اختصاصی، مؤثر در التهاب ایمنی (docx) 16 صفحه

دسته بندی : تحقیق

نوع فایل : Word (.docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحات: 16 صفحه

قسمتی از متن Word (.docx) :

-آدنوزین دآمیناز آدنوزین دآمیناز یک آنزیم سیتوپلاسمی است که برای تولید و تکثیر لنفوسیتها ضروری است (بوث و همکاران،2012). این آنزیم به خصوص در سیستم لنفاوی مانند ندولهای لنفی، طحال و تیموس یافت میشود (کریستالی و همکاران، 2001). تحقیقات نشان میدهد آدنوزین دآمیناز فقط در درون سلول نیست و در خارج سلول نیز آن را میتوان یافت که برای اتصال به غشا سلول 3 مولکول در سطح غشا وجود دارد (صبوری، 2003). آدنوزین دآمیناز یک گلیکوپروتئین است که از یک رشته پلیپپتیدی با 311 اسید آمینه تشکیل شده است. این آنزیم در سال 1984 توالی یابی شد (دادونا، 1984). آدنوزین دآمیناز 2 ایزوآنزیم دارد که به صورت ADA-I و ADA-II نامیده میشوند (نیدزویکی، 1991). ساختار کریستالی آدنوزین دآمیناز در موش به صورت یک پلیپپتید 8 رشتهای است از رشتههای موازی آلفا و بتا میباشد. این رشتهها به وسیلهی 9 باند هیدروژنی به هم متصل شدهاند. در انتهای رشته بتا COOH-terminal قرار دارد که جایگاهی برای مهار کنندههایا جایگاهی برای یون روی میباشد.عنصر روی، کوفاکتور آنزیم آدنوزین دآمیناز است (ویلسون و همکاران، 1991). بسیاری از آنزیمها در سنتز پورینها دخالت دارند که آدنوزین دآمیناز یکی از آنها میباشد. آدنوزین دآمیناز در تمام بافتهای بدن پستانداران حضور دارد. PNP و XOD نیز از آنزیمهای مسیر سنتز پورین هستند. PNP یک آنزیم سلولی است و مانند آدنوزین دآمیناز در بافتهای بدن توزیع زیاد ی دارد. همچنین از سلولهای T تمایز یافته آزاد میشود. اما بیشترین مکان فعالیتش در گرانولوسیتهای خون محیطی و بافتهای لنفوئیدی است (موریواکی و همکاران، 1999). همهی ایزوآنزیمهای آدنوزین دآمیناز و بخصوص ایزوآنزیم ADA-II در مرحله ی عود کنندهی لوپوس اریتماتوس سیستمیک افزایش مییابد زیرا ماکروفاژها منبع اصلی ایزوآنزیم ADA-II هستند و این سلولها در این بیماری افزایش مییابند (ریبرا و همکاران، 1987). همچنین افزایش آدنوزین دآمیناز را در بیماری همولیتیک بدون اسفروسیت مزمن نیز میبینیم (صبوری، 2003).ری و همکاران (2010) اظهار داشتند که میزان آدنوزین دآمیناز در التهاب و سرطان معده در اثر آلودگی با هلیکتوباکتر پیلوری افزایش مییابد(ری و همکاران، 2010). افزایش میزان آدنوزین دآمیناز در سرم خون در تشخیص بیماری AOSD که بیماریای با سبب شناسی ناشناخته میباشد، بسیار کمک کننده است(زان و همکاران،2012). گزارش شده که در سرم حیوانات اهلی در اثر بیماریهایی مانند کم خونی گاوها، هپاتوپاتی سگها و دیستروفی عضلانی برهها میزان آدنوزین دآمیناز افزایش مییابد(آلتوگ و همکاران،2007). کاهش عملکرد آنزیم آدنوزین دآمیناز در SCID میباشد (صبوری، 2003). کاهش فعالیت آدنوزین دآمیناز سرم در گربههای آلوده به رتروویروس، گربههایی که با متیل پردنیزولون درمان شدهاند و در سگهایی که Deoxycoformycinـ2 که یک مهارکننده اختصاصی آدنوزین دآمیناز است، تجویز میشود گزارش شده است(آلتوگ و آگوگلو، 2007، آلتوگ و همکاران،2007). عملکرد غیر نرمال آنزیم آدنوزین دآمیناز در برخی سرطانهای خون قابل مشاهده است (مورای و همکاران، 1985). این عملکرد غیر نرمال در AIDS(مورای و همکاران، 1985)، سل(بانالز و همکاران،1999)، استرس(میاهارا و همکاران، 1998) و بیماری پارکینسون نیز دیده شده است (کیبا و همکاران، 1995). مهارکنندههای آنزیم آدنوزین دآمیناز داروها یا شبه داروهایی هستند که بر ضد سرطان یا بیماریهای ویروسی استفاده میشوند و آنالوگ آنزیم آدنوزین دآمیناز هستند (صبوری، 2002). -3455035433895500 -سيتوكينها دفاع در برابر ارگانيسمهاي بيگانه نظير ويروسها يا باكتريها توسط ايمني طبيعي (ذاتي) و ايمني اختصاصي (اكتسابي) انجام ميگيرد. مرحله عملياتي يا مؤثر در ايمني طبيعي و ايمني اختصاصي با هورمونهاي پروتئيني بنام سیتوكينها همراه است. در ايمني ذاتي سيتوكينهاي مؤثر را بيشتر بيگانه خوارهاي تك هستهاي توليد ميكنند، بنابراين به آنها مونوكين ميگويند. مونوكينها اگرچه پس از تحريك بيگانه خوارهاي تك هستهاي با ميكروبها ترشح ميشوند اما لنفوسيتهاي T تحريك شده با آنتي ژن (بخشي از ايمني اختصاصي) نيز باعث القاي توليد مونوكينها از سلولهاي بيگانه خوار ميشوند (اراي و همكاران، 1990). در ایمنی اختصاصی بیشتر سیتوکینها از لنفوسیتهای T فعال شده تولید میشوند. بنابراین این مولکولها را لنفوکین مینامند. سلولهای T سیتوکینهای گوناگونی را ترشح میکنند که در تنظیم رشد و دگرگونی (تمایز) جمعیتهای مختلف لنفوسیتی موثر هستند و نقش بسیار مهمی در (مرحله فعال شدن) پاسخهای ایمنی وابسته به سلول T دارند (ارای و همکاران، 1990) فعاليت ساير سيتوكينهاي حاصل از لنفوسيت T، فعال كردن و تنظيم سلولهاي التهابي از قبيل بيگانه خوارهاي تك هستهاي،‌نوتروفيلهاو ائوزينوفيلهاميباشند. اين سیتوکینها مولكولهاي عملياتي (اثرگذار) ايمني سلول و مسئول ارتباط بين سلولهاي ايمني و سيستم التهابي هستند. بالاخره، ‌هم لنفوسيتها و هم بيگانهخوارهاي تك هستهاي، ‌سيتوكينهاي ديگري توليد ميكنند كه به آنها عوامل محرك رده سلول (CSFs) گفته ميشود اين سیتوکینها رشد و تمايز لكوسيتهاي نارس در مغز استخوان را تحريك و منبع ذخيرهاي از سلولهاي التهابي را فراهم ميكنند (اراي و همكاران 1990). -ويژگي كلي سیتوکینها 1- سیتوکینها در مرحله ايمني ذاتي و اختصاصي توليد شده و در ايجاد تنظيم پاسخ ايمني و التهابي دخالت دارند. 2- ترشح سيتوكينها گذرا و خود تنظيم است. به طور كلي سيتوكينها به صورت مولكولهاي از قبل ساخته شده ذخيره نميشوند و توليد آنها با نسخه برداري ژن آغاز ميشود. چنين نسخه برداري معمولاً گذرا (موقتي) است. تلفيق يك دوره زماني كم براي نسخه برداي و عمر كوتاه RNA پيام بر، موقتي بودن ترشح سيتوكينها را توجيه ميكند. 3- بيشتر سيتوكينها از سلولهاي متفاوت و متعددي ترشح ميشوند. 4- سیتوکینها بر ردههاي سلولي مختلف اثر مي گذارند اين ويژگي را پلئوتروپيسميا چند اثري ميگويند. 5- سیتوکینها اغلب آثار گوناگون و متعددي بر يك سلول هدف دارند كه بعضي از اين آثار همزمان با توليد بوجود ميآيند و برخي ديگر ممكن است طي زمانهاي مختلف (دقايق،‌ساعتها، روزها) بروز نمايند. 6- سیتوکینها اغلب فعاليتهاي فراوان دارند. 7- سیتوکینها معمولاً بر توليد سیتوکینهاي ديگر اثر دارند اين كار منجر به آزادسازي آبشار مانند سیتوکینها منجر مي شود و بدين ترتيب دومين و سومين سیتوکین در بروز آثار بيولوژيك سیتوکین اولي مؤثر هستند. 8- سیتوکینها غالباً بر فعاليت سیتوکینهاي ديگر تأثير دارند. ميان كنش دو سیتوکین ممكن است سبب بازدارندگي فعاليت يكديگر شوند تا آثار ديگري به وجود آيد. در بعضي موارد فعاليتهاي آن دو تقويتي و همسو است و آثار بيش از حد انتظار يا منحصر به فردي ايجاد ميشود. 9- سیتوکینها مشابه ساير هورمونهاي پلي پپتيدي با اتصال به گيرنده اختصاصي خود در سطح سلول هدف باعث شروع آثار بيولوژيك خود ميشوند. سلول هدف ممكن است همان سلولي باشد كه سيتوكاين را توليد كرده (اثر برخود يا اتوكراين) يا از سلولهاي مجاور باشد (اثر بر هدف مجاور يا پاراكراين). 10- بروز گيرنده بسياري از سیتوکینها با پيامهاي اختصاصي تنظيم ميشوند. 11- در بيشتر پاسخهاي سلولي به سیتوکینها لازم است RNA پيام بر و پروتئين جديد ساخته شود. 12- براي بسياري از سلولهاي سیتوکینها تنظيم كننده تقسيم سلولي يا عامل رشد هستند (اراي و همكاران، 1990) (مياجييا و همكاران، 1992). -اعمال سيتوكينها 1- واسطهها يا ميانجيهاي شيميايي ايمني طبيعي كه از بيگانهخوارهاي تك هستهاي بعد از تحريك با عوامل عفوني ترشح ميشوند. 2- ميانجيها و تنظيم كنندههاي ايمني اختصاصي و شامل الف) تنظيم كنندههاي مرحله فعال شدن، رشد و تمايز لنفوسيتها ب) تنظيم كنندههاي التهاب ايمني كه سبب فعال شدن سلولهاي التهابي غيراختصاصي ميشوند و هر دو زير گروه توسط لنفوسيتهاي T بعد از شناسايي اختصاصي و پاسخ به آنتيژن توليد مي شوند (اراي و همكاران، 1990). 3- محركهاي رشد و تمايز لكوسيتهاي نارس كه لنفوسيتهاي تحريك شده يا سايرسلولها آنها را ترشح ميكنند (اراي و همكاران، 1990). -سیتوکینهای مؤثر در ایمنی سیتوکینهایی که بر ایمنی طبیعی اثر میگذارند مولکولهای حفاظت کننده در برابر عفونتهای ویروسی و مولکولهای آغازگر واکنشهای التهابی دفاعی در برابر میکروبها هستند. -اینترلوکین–6 اینترلوکین–6 گلیکوپروتئینیاست که توسط سلولهای T فعال تولید شده، در تمایز سلولهای Bبه پلاسماسلها نقش دارد. معمولا در حالت طبیعی در سرم یا پلاسما و سایر مایعات بدن یافت نمیشود.در فرایندهای التهابی مانند عفونتها(اندوتوکسمی)، بیماریهای کلاژنی عروق، سیروز الکلی، نارسایی مزمن کلیه، مننژیت باکتریایی، لوپوس اریتماتوس وآرتریت روماتوئید مفصلی افزایش مییابد. اینترلوکین–6 سیتوکینی است که هم در ایمنی ذاتی و هم در ایمنی اکتسابی نقش دارد . فرم فعال اینترلوکین–6 یک همودیمر است که هر زیر واحد آن یک دامین کروی با چهار مارپیچa - میباشد. این سیتوکین توسط بیگانهخوارهای تک هستهای ، سلولهای اندوتلیال عروق ، فیبروبلاستها و سلولهای دیگر در پاسخ به میکروبها و دیگر سیتوکینها ، به ویژه اینترلوکین-1 وTNF ساخته میشود. برخی از سلولهایT نیز توانایی سنتز اینترلوکین-6 را دارا هستند . گیرنده اینترلوکین-6 (IL – 6R ) شامل زیرواحد متصل شونده به سیتوکاین و زیر واحد انتقال سیگنال است که هر دو زیر واحد آن متعلق به خانواده پذیرندههای سیتوکین نوع 1 میباشند . زیر واحد 130 کیلودالتونی انتقال دهنده پیام راgp130 مینامند که جزیی از عوامل انتقال پیام سایر گیرندههای سیتوکین هست. مسیرهای انتقال پیام مختلفی توسط اینترلوکین-6 القا میشود که از جمله مهمترین انها، مسیرهایJak1 و STAT3 میباشند که در نهایت منجر به نسخه برداری از انواع ژنهای مختلف میشود. اینترلوکین-6 اعمال مختلفی را انجام میدهد. در ایمنی ذاتی، تولید پروتئینهای فاز حاد توسط هپاتوسیت ها را تحریک میکند و از این رو در ایجاد اثار سیستمیک التهاب که پاسخ فاز حاد نامیده میشود، شرکت میکند. اینترلوکین-6 که معمولا هماهنگ با عوامل محرک کلونیهای سلولی عمل میکند، محرک تولید نوتروفیلها از سلولهای پیش ساز مغز استخوان است. در ایمنی اکتسابی، رشد لنفوسیتهایB را تحریک میکند که به سلولهای تولید کننده انتیبادی )پلاسماسلها) تمایز مییابند. اینترلوکین-6 همانند یک فاکتور رشد برای پلاسماسلهای نئوپلاستیک (میلوماها) عمل میکند و بسیاری از سلولهای میلوما در حال رشد به طور خود به خود اینترلوکین-6 را به عنوان یک فاکتور رشد اتوکرین ترشح مینمایند. علاوه بر این اینترلوکین-6 میتواند رشد هیبریدوماهای تولیدکننده آنتیبادی را که مشتق از میلوماها هستند را تحریک کند . شواهد نشان می دهد که اینترلوکین-6، واکنشهای ایمنی سلولی را با تحریک تولید برخی سیتوکینهای پیش التهابی (به ویژه اینترلوکین-17) و نیز با مهار تولید و اثرات سلولهای T تنظیمی، افزایش میدهد. اینترلوکین-6 میتواند به تب و خستگی و پوکی استخوان در بیماران مبتلا به MS کمک کند زیرا برای ماستسلها اینترلوکین-6 ضد اپوپتوزیس است و اینترلوکین-6 میتواند عوارض این بیماری را قویتر کند. سلولهای بنیادی مزانشیمی توانایی سنتز وترشح سیتوکینهای اینترلوکین-6را دارا هستند.اینترلوکین-6 سبب محافظت پوست در برابر آسیبهای ایجاد شده به وسیلهی DMBA میشود. اینترلوکین-6 در تکثیر سلولهای اپیدرمی پوست (کراتینوسیتها) نیز نقش دارد (تیزارد،2000). - اینترلوکین-1 بتا اینترلوکین-1 توسط ماکروفازهای فعال تولید شده و در تولید و بروزگیرندههای اینتر لوکین-2 تاثیر میگذارد. افزایش آن همراه با TNF-a در شوک چرکی و یا در مایع CSF بیماران مبتلا به مننژیت یا اسکلروز متعدد دیده میشود (تیزارد، 2000). - عامل نكروز دهنده تومور (TNFα) TNFα ميانجي شيميايي اصلي پاسخ ميزبان به باكتريهاي گرم منفي است ولي در پاسخ به ساير ارگانيسمهاي عفونتزا نيز نقش دارد. منبع اصلي توليد TNFα ، بيگانهخوارهاي تك هستهاي فعال شده با ليپوپلي ساكاريد باكتري هستند. اگرچه سلولهاي T تحريك شده با آنتيژن و سلولهاي كشنده طبيعي (NK) فعال شده نيز ميتوانند اين پروتئين را ترشح كنند. بنابراين TNFα ميانجي شيميايي در هر دو نوع ايمني طبيعي و اختصاصي است و عامل ارتباطي مهم بين پاسخهاي ايمني اختصاصي و التهاب حادميباشد (گلديه و باومن، 1994). آثار بيولوژيک اینترلوکین ـ1 مشابه TNF-α متناسب با مقدار سیتوکین آزاد شده است. در غلظت هاي كم، فعاليت اصلي اینترلوکین ـ1 ايجاد آثار التهابي موضعي است. اینترلوکین ـ1 برمونوسيتها، ماكروفاژها و سلول اندوتليال رگ اثر كرده و سبب تحريك توليد اینترلوکین ـ6 ميشود. اینترلوکین ـ1 بيگانهخوارهاي تك هستهاي و سلولهاي اندوتليال را وادار به توليد كموكاينهايي ميكند كه ميتوانند لكوسيتها را فعال كنند (دينارلو، 1996). وقتي مقادير زيادي از اینترلوکین ـ1 توليد و وارد خون شود آثار اندوكرايني ايجاد خواهد كرد (دينارلو، 1996). بسياري از اعمال اینترلوکین ـ1 و TNFα مشابه است و اين نمونه بارزي از آثار مشترك سیتوکینها است (باتلر، 1995). TNF-α كه بنام كاشكسين هم گفته ميشود يك سیتوکین پلي پپتيدي متشكل از سه واحد يكسان (هوموتريمر) است كه توسط ماكروفاژها، سلولهاي T و B و فيبروبلاستها ترشح ميشود و تقريباً برروي همه سلولهاي هستهدار اثر ميگذارد.TNF-α در پاسخ به محرك (بافت صدمه ديده يا عوامل عفوني) در تمام بدن به گردش در ميآمده، سبب فعال شدن نوتروفيلها، ‌تغيير خصوصيات سلولهاي اندوتليال عروق، تنظيم فعاليتهاي متابوليك ساير بافتها شده و اين اعمال را به همان خوبي فعاليت از بين برنده توموري يا همان خودكشي سلول توموري انجام ميدهد (باتلر، 1995). آثار بيولوژيك اصلي (TNF-α) در غلظتهاي كم به قرار زير است: سبب بروز گيرنده سطحي جديد در سلولهاي اندوتليال رگها ميشود و آنها را براي لكوسيتها (در وهله اول نوتروفيل و بعد مونوسيت) چسبنده ميكند. همچنين چسبندگي نوتروفيلها به سلولهاي اندوتليال را افزايش ميدهد. اين اعمال موجب تجمع لكوسيتها در محلهاي التهاب ميشود كه احتمالاً از مهمترين آثار موضعي آن است (باتلر، 1995). لكوسيتهاي التهابي را براي كشتن ميكروبها فعال ميكند. اين پروتئين بويژه فعال كننده قوي نوتروفيلها و ائوزينوفيلها وبيگانهخوارهاي تك هستهاي است. (TNF-α) بيگانهخوارهاي تك هستهاي و ساير سلولها را براي توليد سیتوکینهايي از قبيل اینترلوکین ـ1، اینترلوکین ـ6، خود TNFα و كموكاينها تحريك ميكند. آثار حفاظتي شبه اينترفرون بر ضد ويروسها وارد و بروز مولكولهاي MHC كلاس يك را افزايش ميدهد. مقادير ناكافي ازTNFα ، سبب اختلال در پاسخ دفاعي بر ضد ميكروبها مي شود (باتلر، 1995). اگر محركهاي توليد TNF-α به قدر كافي قوي باشند مقدار زيادي از اين سیتوکین ترشح و وارد جريان خون ميشود و همانند يك هورمون، آثار منتشر (اندوكراين) ايجاد ميكند كه شامل: 1- (TNF-α) يك ماده تبزاي درونزا است كه بر سلولهاي تنظيم حرارت در هيپوتالاموس اثر ميگذارد و باعث ايجاد تب ميشود اين اثر TNFα با اینترلوکین ـ1شباهت دارد. بروز تب در پاسخ به TNFα يا اینترلوکین ـ1 نتيجه توليد مقدار زيادي پروستاگلندين از سلولهاي تحريك شده هيپوتالاموس است. 2- TNFα با اثر بر بيگانهخوارهاي تك هستهاي و احتمالاً سلولهاي اندوتليال عروقي سبب تحريك آنها براي توليد اینترلوکین ـ1 و اینترلوکین ـ6 به گردش خون ميشود. 3- بر سلولهاي كبدي اثر ميگذارد و توليد بعضي از پروتئينهاي سرم مانند پروتئين آميلوئيد A را افزايش ميدهد مجموعه فرآوردههاي پروتئيني سلولهاي كبدي تحت تأثير TNFα و اینترلوکین ـ1 و اینترلوکین ـ 6 در پاسخ به محرك التهابي را پاسخ مرحله حاد نام نهادهاند. (باومن، 1994). 4- با تغيير تعادل ويژگيهاي انعقادي و ضد انعقادي اندوتليوم رگها سبب فعال شدن سيستم انعقادي مي شود. 5- سلولهاي مادر(ريشهاي) مغز استخوان را از تقسيم باز ميدارد. به همين دليل تجويز طولاني مدت TNFα ممكن است به كاهش لنفوسيت و نقصان ايمني منجر شود. 6- تجويز دراز مدت TNFα در حيوانات آزمايشگاهي باعث تغيير متابوليسم و ضعف و لاغري (كاشكسي) ميشود (اري و همكاران، 1990). اعمال اختصاصي TNF-α در غلظتهاي بسيار زياد كه به آثار كشنده آن مربوط ميشود شامل: 1- (TNF-α) با كم كردن قدرت انقباضي قلب سبب كاهش خونرساني بافتي ميشود. 2- فشار خون و خون رساني به بافتها را با انبساط عضلات صاف جدار رگها و كاهش مقاومت آنها كم ميكند. همچنين اين اثر را به طور مستقيم با تحريك توليد عوامل گشاد كننده عروقينظير پروستاسيكلين و نيتريت از سلولهاي اندوتليال ايجاد ميكند. 3- ايجاد ترومبوز درون رگی ميكند كه باعث كاهش خونرساني بافتي ميشود. 4-(TNF-α) باعث اختلالات شديد متابوليك ميشود بطور مثال کاهش غلظت گلوكز خون به حدي ميرسد كه زندگي را به مخاطره مياندازد. اين كاهش شديد به دليل مصرف بيش از حد گلوكز در سلولهاي عضلاني و ناتواني كبد در جايگزيني آن است (باتلر، 1995). بيشتر آثار بيولوژيكي TNF-α با تجويز اينتروفرون گاما‌ تشديد ميشود (شرايبر و فارر، 1993). - سیتوکینهای ایمنی اختصاصی، مؤثر در التهاب ایمنی این گروه بیشتر از لنفوسیتهای CD4+T و CD8+ فعال شده با آنتیژن تولید میشوند. اینها فعال کننده سلولهای عملیاتی غیراختصاصی بوده و نقش مهمی در مرحله التهاب پاسخهای ایمنی سلولی دارند و شامل:اينترفرون گاما، اینترلوکین ـ2، اینترلوکین ـ5، اینترلوکین ـ10، اینترلوکین ـ12، اینترلوکین ـ15 هستند (عباس و همکاران، 1998) -اينترفرون گاما (IFN-γ) اينترفرون گاما را اينترفرون ايمني يا نوع II نام نهاده اند. اين سیتوکین، گليكوپروتئيني با دو رشته همسان و زير واحدهاي 21 و 24 كيلودالتني است IFN-γ . از لنفوسيتهاي T ياور CD4+ مبتدي (TH0) و TH1 و اكثر سلولهاي CD8+T توليد ميشود. نسخه برداري از ژن آن مستقيماً بعد از فعال شدن سلول با آنتيژن آغاز شده و با اثر اینترلوکین ـ2 و اینترلوکین ـ12 تشديد ميشود. سلولهاي NK نيز اينترفرون ميسازند (فارر و شرايبر ، 1993؛ عباس و همكاران، 1998). اينترفرون گاما فعاليتهاي مشابه اينترفرونهاي نوع I دارد (حالت ضد ويروسي و ضد تكثيري سلول) ولي گيرنده منحصر به خود را در سطح سلولها دارد و از همه مهمتر اين كه IFN-γ خاصيت تنظيم ايمني دارد كه آن را از اينترفرون نوع I متمايز ميكند. فعاليتهاي بيولوژيك IFN-γ شامل: عامل فعال كننده قدرتمندي براي بيگانهخوارهاي تك هستهاي ميباشد. اين سیتوکین توليد آنزيم هاي انفجار تنفسي را افزايش ميدهد و ماكروفاژها را قادر به كشتن ميكروبهاي بلعيده شده ميكند (IFN-γ مهمترين عامل فعال كننده ماكروفاژهاست). بروز مولكول MHC كلاس يك را افزايش ميدهد و برخلاف اينتروفرون نوع I سبب بروزمولكولهاي MHC كلاس دو در سطح بسياري از سلولها ميشود. INF-γمستقيماً بر لنفوسيتهاي B و T اثر ميگذارد و سبب تمايز آنها ميشود. نوتروفيلها را فعال ميكند و باعث فراتنظيميانفجار تنفسي در آنها ميشود- فعاليت سلول كشي سلولهاي NK را بيشتر از اينترفرون I تحريك ميكند. عامل فعال كننده سلولهاي اندوتليال رگي است كه سبب پيشبرد روند تغييرات مورفولوژيك و چسبيدن لنفوسيتهاي CD4+T ميشود (فارر و شرايبر ، 1993). اثركلي مجموعه فعاليتهاي گوناگون INF-γ تقويت واكنشهاي التهابي با واسطه ماكروفاژ و TH1 و سركوب واكنشهاي التهابي با دخالت ائوزينوفيل و TH2 است. فهرست منابع و مأخذ منابع فارسی بهاري، سيد جلال (1373). بررسي تيلريوز بدخيم گوسفند و بز در منطقه سيستان و بلوچستان، خلاصه مقالات دومين گردهمايي دامپزشكان علوم باليني، 28- 30 آبان ماه ، صفحه 113 تیزارد، ایان آر(2000). ایمنی شناسی دامپزشکی، انتشارات دانشگاه تهران (ترجمه: محمد ربانی، محمدرضا محزونیه، چاپ ششم، 1383)، صفحات 402-404 حداد زاده، حميدرضا (1374). بررسي عوامل محدود كننده پراكنش جغرافيايي تيلريوز بدخيم گوسفند و بز (تيلريا لستوكاردي) در ايران، پايان نامه دكتراي تخصصي انگل شناسي، دانشكده دامپزشكي دانشگاه تهران، شماره 20 . رفيعي، عزيز (1357). تك ياخته شناسي دامپزشكي و مقايسه اي، انتشارات دبيرخانه پژوهش‌هاي علمي، صفحات 713 – 711 . هاشمي فشاركي، رضا (1365). تيلريوز گاوي در ايران، انتشارات مؤسسه رازي، سازمان تحقيقات كشاورزي و منابع طبيعي، صفحات 17، 63 – 21 . دانکن، جی آر؛ پراس، ک دبلیو؛ ماهافی، ای ا (1994). علوم آزمایشگاهی دامپزشکی، مرکز نشر دانشگاه شیراز (ترجمه: سعید نظیفی، چاپ دوم، 1385)، صفحات 128-133 منابع انگلیسی Abbas AK, Murphy KM, Sher A (1998). Functional diversity of helper T lymphocytes. Nature 383: 787-793. Ahmed JS (2002). The role of cytokines in immunity and immunopathogenesis of pirolasmoses. Parasitol Res 88:48-50 Ahmed JS, Hartwig H, Rothert M, Steuber S and Schein E (1989). Cytotoxicity and production of interleukin-2 and IFN QUOTE by peripheral blood lymphocytes of Theileria annulata- infected cattle. Immunobiol 14,175 Altug N, Agaoglu ZT (2007). Investigation on the relationship between lymphocyte subsets, immunoglobulin levels and adenosine deaminase activities in immunosuppressive dose methylprednisolone- treated dogs. Bull Vet Inst Pulawy. 51:109-115. Altuğ N, Yüksek N, Ağaoğlu ZT, et al (2007).Decreased serum adenosine deaminase activities in Van cats with feline retrovirus infections. Med Weter 63:184-186. Arai K, Lee F, Miyajima A, Miyatake S, Arai N and Yokota (1990). Cytokines:coorditors of immune and inflammatory responses. Annual Rev Biochem 59:783-836 Banales JL, Rivera-Martinez E, Perez_Gonzzalez L, Selman M, Raymond Y, Nara A (1999). Evaluation of adenosine deaminase activity in the Mycobacterium tuberculosis culture supernatants. Arch Med Res. 30:358-9 Barnett SF (1968). Theileriosis in: Infectious Blood Diseases of Man and Animals. Vol. 2, Weinmann D and Ristic M (Eds). Academic Press, New York. P: 269. Barnett SF (1977). Parasitic Protozoa. Kreier. J.P. Academic Press. 5: 77-113. Baumann H and Gauldie J (1994). The acute phase response. Immunol Today 15: 74-80. Beutler B (1995).TNF, immunity and inflammatory disease: lessons of the past decade. J Invest Med 43: 227-235. Blackburn, M. R., Kellems, R. E. (2005). Adenosine Deaminase Deficiency: Metabolic Basis of Immune Deficiency and Pulmonary Inflammation. Advances in Immunology Volume 86. Advances in immunology. Advan Immunol 86: 1–41. Booth C, Algar VE, Xu-Bayford J, et al (2012). Non-infectious lung disease in patients with adenosine deaminase deficient severe combined immunodeficiency. J Clin Immunol 32:449-453. Campbell JDM, Brown DJ, NichaniAK, Howie SEM, Spooner RL, Glass EJ (1997). Anon-protective T helper1 response againt the intra-macrophage protozoa Theileria annulata. Chin Exp Immunol 108:463-430 Chiba S, Mastsumoto H, Saitoh M, Kasahara M, Matsuya M, Kashivagi M (1995). A correlation study between serum adenosine deaminase activity and peripheral lymphocyte subsets in parkinson`s disease. J Neurol Sci. 132:170-3. Cristalli G, Costanzi S, Lambertucci C, Lupidi G, Vittori S, Volpini R, Camaioni E (2001). Adenosine deaminase: functional implications and different classes of inhibition. Med Res Reu 21:105-28. Dinarello C (1996). Biologycal basis for interleukin-1 in disease. Blood 87: 2095-2147. Dhar S, Mallick P, Bhushan C, Malhorta DV, Gautam OP (1987). Observations onTheileria annulata infection in Hyalomma anatolicum anatolicum adult tick. Indian Vet. J .64: 340-37. DoddonaPE, Schewach DS, Kelly WN, Argos P, Markham AF, Orkin SH (1984). Human adenosine deaminase cDNA and complete primary amino acid sequence. J Biol Chem.259:12101-6. Dolan TT (1989). Theileriosis, A Comprehensive Review. Rev Sci Tech of Int Epiz. 8: 11-36. Farrar MA and Schreber RD (1993). The molecular cell biology of interferon-gamma and its receptor. Annual Rev Immunol. 11:571-611. Fujiska K., Kamio T., Kawazu S. and Shimizu S. (1993). Theileria sergenti: Experimental transmission by the long nosed cattle linognathus vituli. Ann Trop Med Parasitol. 2:217-218. Getlland HS, Walker AR. (1987). The salivary gland of Hyalomma anatolicum anatolicum structural change during attachment and feeding. J Parasitol. 17: 1381-1387. Grewal A., Ahuja CS., Singha SP. and Chaudhary KC. (2005). Status of lipid peroxidation, some antioxidant enzymes and erythrocytic fragility of crossbred cattle naturally infected with Theileria annulata. Vet Res Com. 29(5): 387-394. Hagiwara K, Tsuji M, Ishihara C, Tajima M, Kurosawa T and Takahashi K (1995). Serum from Theileria sergenti – infected cattle accelerates the clearance of bovine erythrocytes in SCID mice. Parasitol. Res. 81: 470-474. Hashemi-Fesharaki R. (1991). Chemotherapeutic value of parvaquone and buparvaquone against Theileria annulata infection of cattle. ResVet Sci50: 204- 207. Hashemi M, Mehrabifar H, Daliri M. (2010). Adenosine deaminase activity, trypsin inhibitory capacity and total antioxidant capacity in psoriasis. J EurAcad Dermatol;24:329-334. Hirotani M, Yabe I, Hamada S, et al.(2007). Abnormal brain MRI signals in the splenium of the corpus callosum, basal ganglia and internal capsule in a suspected case with tuberculous meningitis. Intern Med.46:505-509. Honigberg BM, Balamuth W, Bovee EC, Corliss JO, Gojdics M, Hall RP, Kudo RP, Levine ND, Loeblich AR, Weiser J and Wenrich DH (1964). A revised classification of the phylum protozoa. J. Protozool. 13-301. Hooshmand-Rad P (1976).The pathogenesis of anemia in Theileria annulata infection. ResVetSci. 20: 324- 329. Hooshmand-Rad P and Hawa NJ (1973).Transmission of Theileria hirci in sheep by Hyalomma anatolicum anatolicum. Trop Anim Hlth Prod. 5: 103-109. Hooshmand-Rad P (1989). Chemotherapy in ovine malignant theileriosis. Arch. Inst. Razi. 40: 4-8. Hooshmand-Rad P (1993). Some characteristics of ovine lymphoid cells infected in vivo by Theileria hirci. Parasitol. Res. 3:195-199. Irvin AD, Boarer CD, Dobbelaere DA, Mahan SM, Masake R and Ocama JG (1981). Monitoring Theileria parva infection in adult Rhipicephalus appendiculatus ticks. Parasitol. 82(1): 137-147. Irvin AD and Morrison WI (1987). Immune responses in parasitic infections: Immunopathology, Immunology and Immunoprophylaxis of Theileria annulata. C.R.C. Press Inc. Boca Raton , Florida. 3: 224-259. Jubb KVF, Kennedy PC and Palmer N (1991). Pathology of Domestic Animal. 4th edition, vol 3. Academic Press, California, PP: 251-255. JainNC. (1986). Schalm's Veterinary Hematology. 4th ed. Lea and Febiger Publication. PP: 381-383. Kirvar E, Ilhan T, Katzer F, Wilkie G, Hooshmand-Rad P and Brown D (1998). Detection of Theileria lestoqaurdi(hirci) in ticks, sheep, and goats using the polymerase chain reaction. Ann NY Acad Sci. 849: 52-62. LatimerKS, Mahaffey EA, Prasse KW (2003). VeterinarLaboratory Medicine: Clinical Pathology , 4th edn.Iowa State University Press, Ames. LevineND. (1983). Protozoan Parasites of Domestic Animals and of Man. 2nd edition, Burgess Publishing Company, PP: 336-343. Liu YC, Shin-Jung Lee S, Chen YS, et al.(2011). Differential diagnosis of tuberculous and malignant pleurisy using pleural fluid adenosine deaminase and interferon gamma in Taiwan. J Microbiol Immunol Infect. 44:88-94. Mazlum Z (1969). Transmission of Theileria annulata by the crushed infected unfed Hyalomma dromedarii. Parasitol. 59(3): 597-600. McDonald S, Bhisutthibhan J, Shapiro T, et al (2001). Immune mimicry in malaria: Plasmodium falciparum secretes a functional histamine-releasing factor homolog in vitro and in vivo. Current Issue. 10829-10832 Mehlhorn H and Walldrof V (1988). Life cycles in parasitology in focus fact and trends, edited by: H. Mehlhorn. Springer-Verlag. New York, PP: 40- 47. Mehta HK, Sisodia RS, and MisrauliaKS. (1988). Clinical and hematological observation in experimentally induced cases of bovine tropical theileriosis. Indian J Anim Sci. 58: 584-587. Miyahara S, Komari T, Shizuya K, Nomura J (1998). Changes of serum adenosine deaminase activity induced by stress in rats. Psychopharmacol Clin Exp. 13:325-27. MiyajimaA, Kitmaura T, Harada N, Yokata T and Arai K (1992). Cytokine receptors and signal transduction .Annual Rev Immunol. 10:295-331. Morel PC and Uilinberg G (1981). The nomenclature of some Theileria species (Sporozoa, Babesioidea) of domestic ruminants. Rev. Elev. Med. Vet. Pays Trop. 34: 139-143. Moriwaki Y, Yamamoto T, Higashino K (1999). Enzymes involved in purine metabolism: a review of histochemical localization and functional implications. Histol Histopathol 14: 1321–1340. Murray JL, Loftin KC, Munn CG, Reuben JM, Mansell PWA, Hersh EM. (1985) Elevated adenosine deaminase and purine nucleoside phosphorylase activity in peripheral blood null lymphocytes from patients with acquired immune deficiency syndrome. Blood. 65:1318-24. Nazifi S, Razavi S.M, Esmailnejad Z, Gheisari H.(2009)Study on acute phase proteins (haptoglobin, serum amyloid A, fibrinogen, and ceruloplasmin) changes and their diagnostic values in bovine tropical theileriosis. Parasitol Res. 105:41-46. Neitz WO (1957). Theileriosis, gonderiosis and cytauxzoonosis: A Review. Ondersteeport. J. Vet. Res. 27: 275-430. Niedzwicki JG, Abernethy DR (1991). Structure-activity relationship of ligands of human plasma adenosine deaminase. Pharmacol. 41: 1615-24 Ozseker B, Ozseker HS, Kav T, et al (2012). Abdominal tuberculosis leading to portal vein thrombosis, mimicking peritoneal carcinomatosis and liver cirrhosis. Acta Clin Belg. 67:137-139. Preston PM., Brown CGD., Bell-Sakylk L., Richardson W. and Sanderson A (1992). Tropical Theileriosis in Bos taurus and Bos taurus cross Bos indicus calves: response to infection with graded doses of sporozoites of Theileria annulata. Res. Vet. Sci. 53: 230-243. Purnell RE., Ledger MA., Umwoyo DC., Payne RC. and Pierce MA (1974). Theileria parva: variation in the infection rate of the vector tick Rhipicephalusappendiculatus. Int. J. Parasitol. 4: 513-517. Radostits OM, Gay CC, Hinchcliff KW, Constable PD (2007). Veterinary Medicine, 10th Edn, PP: 1524-1532. Razavi SM, Nazifi S, Emadi M, Rakhshandehroo E (2010). The correlation among serum tumor necrosis factor-α (TNFα), interferon- QUOTE (IFN QUOTE ) and sialic acids with peripheral lymphocytes in bovine tropical theileriosis. Vet Res Commun. 34:579-587. Razavi SM, Nazifi S, Vosoughi F, Masoudian M, Nowroozi Asl, Rakhshandehroo E (2010). Alterations of serum tumor necrosis factor-α (TNFα), interferon- QUOTE (IFN QUOTE ) and sialic acids in malignant ovine theileriosis. Comp Clin Pathol. 19: 503-509. Ribera E, Martinez-Vazquez JM, Ocana I, et al (1987). Activity of adenosine deaminase in cerebrospinal fluid for the diagnosis and follow-up of tuberculous meningitis in adults. J Infect Dis1. 55:603-607. Ri G, Ohno S, Furutani M, et al (2010). An indication for correlation between the serum ADA level and gastric cancer risk. Anticancer Res.30:2347-2349 Robinson PM. (1982). Theileriosis and its transmission: A review. Trop. Anim. Hlth. Prod. 14: 3-12. Saboury A.A, Divsalar A, Jafari G.A, Moosavi-Movahedi A.A, Housaindokht M.R, Hakimelahi G.H (2002). A product inhibition study on adenosine deaminase by spectroscopy and calorimetry. J Biochem Mole Biol. 35 (3): 302–305. Saboury A.A, Divosalar A, Ataie G, Amanlou M, Moosavi-Movahedi A.A and Hakimelahi G.H (2003). Inhibition study of adenosine deaminase by caffeine using spectroscopy and isothermal titration calorimetry. Acta Biochimica Polonica. 50:849-855. Schalm OW and JainNC (1986). Veterinary Hematology, 4th edition. Philadelphia: Lea and Febiger publication. 381-383, 1013-1014. Schrader WP, Pollara B, Meuwissen HJ (1978). Characterization of the residual adenosine deaminating activity in the spleen of a patient with combined immunodeficiency disease and adenosine deaminase deficiency. Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 75 (1): 446–50. Schnittger L, Hong Y, Jianxun L, Ludwig W, Shayan P, Rahbari S, Voss-Holtman A and Ahmed JS (2000). Phylogenetic analysis by rRNA comparison of the highly pathogenic sheep-infecting parasites Theileria lestoquardi and a Theileria species identified in China. Ann NY Acad Sci. 916: 271-275. Shiono H, Yagi Y, Chikayama Y, Miyazaki S and Nakamura I (2003). The influence of oxidative bursts of phagocytes on red blood cell oxidation in anemic cattle infected with Theileria sergenti. Free Radic. Res. 37: 1181. Stockham,S.L., Scott, M.A. (2002). Fundamentals of Veterinary Clinical Pathology .2nd Edn. Blackwell Publishing. Soulsby EJL (1982). Helminthes, Arthropods and Protozoa of Domesticated Animals. 7 th Edn, Bailliere – Tindal, London, PP: 728-739. Sun YC, Yao WZ, Shen N, (2006). Pleural sarcoidosis: report of cases and review of the literature. Chinese J Tuber Resp Dis 29:243-246. Uilenberg G (1981). Theileria species of domestic livestock. In Advances in the control of Theileriosis, Irvin AD, Cunningham MP, Young AS (eds), Martinus Nijhoff, the Hague, the Netherlands. PP:4-37. Ungerer JPJ, Oosyhuizan HM, Bissbort SH, et al.(1992) Serum adenosine deaminase; isoenzymes and diagnostic application. ClinChem1. 992; 38:1322-1326. Unsuren H, Kurtdede A, Goksu K (1988). Effectiveness of parvaquone in cattle infected With Theileria annulata. Trop. Anim. Hlth. Prod. 20: 256-258. WalkerARK (1990). Parasite adaptation in the transmission of Theileria by tick: A review. Trop. Anim. Hlth. Prod. 22: 23-33. Wilson D.K, Rudolph F.B, Quiocho F.A (1991). Atomic structure of adenosine deaminase complexed with a transition-state analog: Understanding catalysis and immunodeficiency mutations. Sci252 (5010): 1278–1284. Yagi Y, Furuuchi S, Takahashi H, Koyama H (1989). Abnormality of osmotic fragility and morphological disorder of bovine erythrocytes infected with Theileria sergenti. Nippon Juigaki Zasshi. 51: 389-395 Yagi Y, Ito N, Kunugyama I (1991). Decrease in erythrocyte survival in Theileria sergenti infected calves determined by non-radioactive chromium labeling method. J. Vet. Med Sci. 53: 391-394. Xun C, Zhao Y, Hu ZJ (2013). Potential role of adenosine deaminase in the diagnosis of adult-onset Still'sdisease. Rheumatol Int. 33(5):1255-1258. Zavialov AV, Gracia E, Glaichenhaus, et al (2010). Human adenosine deaminase 2 induces differentiation of monocytes to macrophages and stimulates proliferation of T helper cells and macrophages. J Leuk. Biol. 88:279-290.