پاورپوینت موضوع آپاندیسیت درحاملگی و ضربه به شکم (pptx) 17 اسلاید
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید: 17 اسلاید
قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :
به نام خدا
موضوع:آپاندیسیت درحاملگی و ضربه به شکم
آپاندیسیت در حاملگی
آپاندیسیت مشکوک، از اندیکاسیون های بسیار شایع تجسس شکم یا جراحی در دوران حاملگی است. در مقایسه با زنان غیر حامله هم سن وسال، ممکن است شیوع آپاندیسیت در طول حاملگی کمتر باشد.
حاملگی به علل زیر تشخیص آپاندیسیت را دشوارتر میکند: 1)بی اشتهایی، تهوع و استفراغ که در طی حاملگی طبیعی دیده میشوند، ازعلائم شایع آپاندیسیت نیزهستند. 2)بابزرگ شدن رحم،آپاندیس معمولا به طرف بالا و خارج بی سمت پهلو جابجا میشود، به نحوی که دردوحساسیت درلمس، ممکن است درربع تحتانی راست شکم آشکارنباشد. 3)درجاتی از لکوسیتوز، همواره درحاملگی طبیعی نیز دیده میشود. 4)آپاندیسیت ممکن است باموارد زیر اشتباه شود: لیبر پره ترم،پیلونفریت،کولیک کلیوی، دکولمان جفت ویا دژنرسانس میوم رحمی 5)زنان حامله به خصوص در اواخر حاملگی به کرات فاقد علایمی هستندکه به عنوان علایم تیپیک آپاندیسیت درنظر گرفته میشوند. همچنان که آپاندیس توسط رحم درحال رشد به طور پیشرونده به طرف بالا رانده میشود، احتمال محدود شدن عفونت توسط اومنتوم به طور فزاینده ای کمتر میشود و احتمال پارگی آپاندیس و پریتونیت ژنرالیزه در اواخر حاملگی بیشتر است
آثار آپاندیسیت بر حاملگی
آپاندیسیت احتمال سقط یا لیبر پره ترم را به خصوص در صورت وجود پریتونیت افزایش می دهد. انقباضات رحمی اگر در اثر عفونت تحریک شده باشند، اکثرا تتانیک هستند و سبب هیپوکسی و مرگ داخل رحمی جنین می شوند. گرچه احتمال آپاندیسیت حاد در طول سه ماهه سوم اندکی کمتر است، پارگی آن شایع تر بوده ومرگ ومیر بیشتری دارد، به طوری که شیوع پارگی در سه ماهه اول 10 درصد است ودر سه ماهه سوم به40 درصد می رسد.
تشخیص و درمان
علایمی که مطرح کننده احتمال آپاندیسیت هستندعبارتند از:تهوع،استفراغ، درد اپیگاسترکه سپس در طرف راست شکم لوکالیزه می شود، وجود تندرنس در هر جایی از مسیربین نقطه مک بورنی و پهلوی راست. در صورت وجود این بیماری شواهد عفونت از جمله افزایش درجه حرارت بدن و بخصوص افزایش تعداد نبض، معمولا وجود دارد. چون وجود لکوسیتوز خفیف در طی دوران حاملگی فیزیولوژیک محسوب می شود، لذا یک بار شمارش گلبول های سفید در موارد مشکوک ارزش چندانی ندارد. در این موارد انجام مطالعات مکرر به فواصل هر یک ساعت، در صورت وجود روند عفونی حاد افزایشی را در تعداد کل گلبول های سفید وبخصوص در سلول های پلی مورفونوکلئر جوان نشان خواهد داد. در صورت شک به آپاندیسیت، درمان شامل تجسس فوری با عمل جراحی است.
در نیمه حاملگی، لاپاروسکوپی در موارد مشکوک آپاندیسیت رایج است، ولی برخی از پزشکان لاپاروتومی را ترجیح می دهند. قبل از جراحی درمان وریدی ضدمیکروبی آغاز می گردد. در اواخر حاملگی، میزان مشکلات تکنیکی جراحی به خاطر رحم بزرگ وتغییر وضعیت آپاندیس بیشتر می شود. در این موارد متمایل کردن بیمار به طرف چپ می تواند مفید باشد. در صورتی که نشت یا پرفوراسیون روی داده باشد باید حفره صفاق با مقادیر زیادی محلول نرمال سالین گرم شستشو داده شود و دوز های بالایی از آنتی بیوتیک های وسیع الطیف از طریق وریدی تجویز گردد. اگر گانگرن، پرفوراسیون یا فلگمون دور آپاندیس(قوسی ازروده که به آپاندیس ملتهب چسبیده وآپاندکتومی را دشوارمیکند)وجود نداشته باشد، معمولامی توان درمان ضد میکروبی را بعد از جراحی قطع کرد. چون سقط جنین و زایمان زودرس پس از آپاندکتومی ربطی به تغییرات میزان هورمون ها ندارد، لذا تجویز پروژسترون پس از جراحی در این مواردارزش کمی دارد.
درصورتی که زایمان با فاصله ی کمی پس از جراحی شروع شود ونتوان آن را متوقف کرد،باید بر اساس اصول معمول مامایی زایمان را تحریک نمود، اما برای جلو گیری از فشار های ناشی از زور زدن ارادی بیمار به پایین، حذف مرحله ی دوم زایمان با استفاده از فور سپس پایین توصیه می شود. بی حسی اپیدورال یا کودال در طی زایمان، ممکن است در چنین مواردی ارزشمند باشد. در صورتی که در درمان آپاندیسیت در زنان حامله تاخیری صورت نگیرد، میزان مرگ ومیر مادران بیشتر از زنان غیر حامله نخواهد بود. با وجود این، بعد از پرفوره شدن آپاندیسیت به علت این که رحم بزرگ از لوکالیزه شدن عفونت به اندازه کافی جلوگیری می کند، لذا خطر هایی که بیمار حامله را تهدید می کند افزایش می یابد، به طوری که میزان اتلاف جنین در موارد پریتونیت بسیار زیاد است. اگر انجام آپاندکتومی در زمان زایمان لازم شود، نباید همراه با آن سزارین صورت گیرد، زیرا در این صورت خطر وقوع آندومتریت افزایش می یابد. در موارد نادر زایمان سزارین در هنگام آپاندکتومی اندیکاسیون پیدا می کند.
ضربه به شکم بسیاری از تروماهای غیرنافذ دردوران حاملگی دیده میشوند. صدمات ناشی از تصادفات شایعترین علل ترومای غیرنافذ جدی،مخاطره آمیز یاکشنده دردوران بارداری هستند. همچنین این صدمات علت اصلی مرگهای تروماتیک جنین محسوب میشوند. برخی دیگراز علل شایع تروماهای غیرنافذ،سقوط از بلندی وتهاجمهای شدید هستند. آسیبهای داخل شکمی شدید، نگرانی خاصی را به وجود می آورند.
خونریزی خلف صفاقی که احتمالا باافزایش چشمگیر ساختار عروقی لگن و شکم ارتباط دارد،درمقایسه بازنان غیرحامله دردوران حاملگی باشیوع بیشتری دیده میشود؛ درمقابل به علت اثرمحافظتی رحم بزرگ،آسیبهای روده شیوع کمتری دارند.ممکن است آسیبهای دیافراگم، طحال ، کبد وکلیه نیز رخ بدهند. اگرچه آسیب ومرگ جنین شایع است، صرفا گزارشهای موردی دراین زمینه وجوددارد.
آسیب جمجمه و مغز جنین شایعترین نوع آسیب است. درصورتیکه سرجنین انگاژه شده و لگن مادردراثرآسیب دچار شکستگی شده باشد، احتمال این آسیبها افزایش می یابد. دوحادثه ی فاجعه آمیز منحصر به فرد که ممکن است دراثر ترومای غیرنافذ دردوران حاملگی رخ بدهند، دکولمان جفت و پارگی رحم هستند. این دوحادثه، اغلب هم برای مادر و هم برای جنین مخاطره مخاطره آمیز هستند. سومین حادثه ی فاجعه آمیز، پارگی یا شکستگی جفت است که ممکن است سبب خونریزی یا "بی خون شدن کامل جنین" شود. خونریزی های جنینی_مادری مرتبط با تروما، دراثر پارگی یا شکستگی جفت (ناشی از کشیدگی جفت غیرالاستیک) به وجود می آیند.
