خرید ارزان نور در معماری

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 29 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

نور در معماری زیبائی که به چشم می آید از پرتو نور و روشنائی است و گرنه در تاریکی ،زیبائی مفهومی ندارد. زیبائی حقیقتی با نور معرفت درک می گردد و زیبائی ظاهری با عزیزترین حس ما که بینائی است دیده می شود. نور و روشنایی چه ظاهری و چه عرفانی باعث می شود که زیبائی به چشم آید و رنگ و سایر زیبائیهای شیء جلوه کند. بنابراین بحث نور و پرداختن به آن می تواند در مباحث زیبائی شناسی و هنر جایگاه ویژه ای داشته باشد. از جمله علوم و هنرهایی که می توان به نقش نور در آن اشاره داشت ،هنر معماری است که بحث مفصلی را در زمینه روند بهره گیری از نور طبیعی به خود اختصاص می دهد. ابزار و وسایل روشنایی نیز به عنوان عواملی که تامین کننده ی نور مصنوعی هستند ،مطرح می باشند. در هنر معماری نور یکی از اجزایی است که کنار عناصر و مفاهیم دیگر از قبیل ساختار ،نظم فضایی، مصالح، رنگ و … مطرح می شود و در طراحی به عنوان یک عنصر مجزا باید نقش خود را ایفا کند. یکی از مهمترین مشخصه های نور طبیعی، توالی و دگرگونی آن در طول روز است که باعث حرکت و تغییر حالت در ساعات مختلف می شود. در تاریخ نقاشی توجه به نور در دوره امپرسیونیست ها دیده می شود. هنگامی که نقاشان آتلیه های خود را ترک می کردند و در زیر نور خورشید با نور طبیعی مشغول نقاشی شدند. از مشخصات این سبک توجه به رنگ و نور در ساعات مختلف روز و انعکاس رنگ های اشیاء مختلف در یکدیگر و تاثیر رنگ های پیرامونی و به کار بردن رنگ های خاص و ناب می شد. این مقاله به بررسی نقش نور در معماری و معماری داخلی به عنوان یک جزء سازنده و مفهوم بخش می پردازد و در خاتمه امید بر این دارد که در آینده در ساختمان ها همانند نیاکانمان شاهد به کارگیری نور طبیعی به صورت یک عنصر کاملاً اثر بخش باشیم. نور و بشر از دوران ماقبل تاریخ همواره اجسام نورانی که تجسمی از یک شیء زنده را در ذهن بیدار می کردند توسط بشر مورد ستایش و احترام قرار گرفته و مشتاقانه برایشان جشن می گرفتند، آن ها را عبادت کرده و می پرستیدند.این توجه بیش از اندازه به عنصر نور در اغلب فرهنگ های اولیه بشری و در جوامعی با آداب و رسوم و عقاید مذهبی متفاوت همچنان در طول زمان مشاهده می شود. برخی از جوامع نور خورشید را در تشریفات مذهبی شان به کار می بردند و برخی دیگر درخشش اجسام نورانی را به عنوان عامل ایجاد فعل و انفعالاتی رمزآلود جهت دست یابی به حیطه هایی ماورای دنیای زمینی تلقی می کردند. حتی امروزه در بسیاری از مدارس شرقی که به تدریس یوگا اشتغال دارند برای ایجاد تمرکز ذهنی از اجسام نورانی مانند لامپ، خورشید، ماه، بلور و نور آتش استفاده می کنند. در اغلب ادیان، نور نماد عقل الهی و منشا تمام پاکی ها و نیکی ها است و خارج شدن انسان از تاریکی جهل و تابیده شدن نور معرفت در وجودش همواره یک هدف نهایی می باشد. در اثر تابیده شدن نور الهی به درون کالبد مادی، یعنی جایگاه نفس آدمی است که انسان به رشد و تکامل معنوی می رسد در نتیجه برای نمایش این تمثیل در معماری اغلب بناهای مذهبی نور به عنوان عنصری بارز و مستقل از سایر عناصر و مفاهیم به کار رفته در ساختمان به کار گرفته می شود به گونه ای که شعاع های آن به طور واضح در داخل کالبد مادی و تاریک حجم قابل مشاهده است. فضاهای عمیق و تاریک کلیساهای قرون وسطی و یا مساجد اسلامی که با عنصر نور مزین شده اند به خوبی قادر به انتقال یک حس روحانی و معنوی می باشند.انسان در چنین فضاهایی که با نوری ضعیف روشن می شوند با مشاهده سایه های مبهم از اشیاء و احجام در ذهن خود به کامل کردن تصاویر پرداخته و با این عمل به نوعی خلسه فرو می رود که نتیجه آن یک حس نزدیکی به منبع وجود و هستی در درونش بیدار می شود. از دید همگان نور ،جزء اساسی وضروری در ساختمان است، که کار آن روشن کردن فضا به منظور قابل رویت ساختن آن است. در هنر ساختمان سازی یا به عبارتی معماری ،نور یکی از اجزایی است که در کنار عناصر ومفاهیم دیگر از قبیل ساختار ،نظم فضایی ،مصالح، رنگ و...مطرح می شود ودر طراحی به عنوان یک عنصر مجزا باید نقش خود را ایفا کند. ولی واقعیت این است که در بسیاری از موارددر ساختمان سازی ومعماری های داخلی به نور بیشتراز یک عامل روشن کننده که باعث کاهش مصرف نور مصنوعی ودر نتیجه کاهش مصرف برق! می شود،نمی نگرند وفقط به مواردی که از قبیل این که نور جنوبی وشمالی بر نور شرقی و غربی ارجحیت دارد ودر مواقع ناچاری نور شرقی از نور غربی بهتر است،توجه می شود و معماران به صورت کلیشه ای واز روی عادت آن را رعایت می کنند واگر در ساختمان سازی نیازی به نور پردازی وایجاد مفاهیم وتاکید هایی توسط نور باشد منحصراً به استفاده از نور مصنوعی می پردازند وبا انواع درجات ورنگ های نور،مفهوم وطرح خود را اجرا می کنند. در صورتی که با نگاهی به تاریخ معماری گذشته (تقریباً هر نوع معماری تاریخی)نور به عنوان یک عنصر مجزا به کار گرفته وبه نتایج بسیار زیبایی هم رسیده اند. یکی از مهمترین مشخصه های نور طبیعی ،توالی ودگرگونی آن در طول روز است که باعث حرکت وتغییر حالت در ساعات مختلف می شود. در تاریخ نقاشی توجه به نور در دوره ی امپرسیونیست ها دیده می شود، هنگامی که نقاشان آتلیه های خود را ترک کردند ودر زیر نور خورشید با نور طبیعی مشغول نقاشی شدند.از مشخصات این سبک توجه به رنگ ونور در ساعات مختلف روز وانعکاس اشیاء مختلف در یکدیگر و تاثیر رنگ های پیرامونی وبه کاربردن رنگ های خالص وناب می باشد.قاعدتاً لازم نیست که چنین تحولی در سبک معماری داخلی ما نیز به وجود آید،با توجه به اینکه ما ساختمانهایی داریم که عنصر نور را به قدری قوی وجذاب در خود به کار گرفته اند که هر بیننده ای را به خود جذب می کند.این مقاله به بررسی نقش نور در معماری ومعماری داخلی به عنوان یک جزء سازنده ومفهوم بخش می پردازد و در خاتمه امید بر این دارد که در آینده در ساختمان ها همانند نیاکانمان شاهد به کار گیری نور طبیعی به صورت یک عنصر کاملا اثر بخش باشیم. نور وطبیعت نور طبیعی که حامل انرژی حیات بخش درونی است به عنوان یکی از منابع وجود حیات بر روی زمین محسوب می گردد.علاوه بر آن نور می تواند با رنگ ها و جلوه های متفاوت خود ویا در هر زمانی از طول روز دارای چهرهای مخصوص به خود می باشد. ضمناً هر مکانی دارای نورخاصی است که تنها به آنجا تعلق دارد برای مثال در صحرای یک منطقه ی استوایی تابش به قدری شدید وسایه ها آنقدر کوتاه است که اشیا به چشم بیننده مرتعش ودر حال ذوب شدن به نظر می آیند. به همین ترتیب نور موجود در مناطق کوهستانی ،جنگلی ویا سواحلی نیز دارای ویژگی های مکانی مخصوص به خود و متمایز از سایر مناطق است. زمانی که نور را به داخل فضای ساخته شده هدایت می کنیم در اصل نوعی ارتباط بین ساختمان و محیط خارج از آن ایجاد کرده ایم. بدین وسیله می توان جلوه های متفاوتی از فضای داخلی را که هر یک دارای ماهیت خاص خود ازلحاظ ادراک فضایی می باشند، ایجاد کرد. نور وبشر از دوران ماقبل تاریخ همواره اجسام نورانی که تجسمی از یک شیء زنده را در ذهن بیدار می کردند توسط بشر مورد ستایش واحترام قرار گرفته ومشتاقانه برایشان جشن می گرفتند، آنها را عبادت کرده ومی پرستیدند.این توجه بیش از اندازه به عنصر نور در اغلب فرهنگ های اولیه بشری ودر جوامعی با آداب ورسوم وعقاید مذهبی متفاوت همچنان در طول زمان مشاهده می شود. برخی از جوامع نور خورشید را در تشریفات مذهبی شان به کار می بردند وبرخی دیگر درخشش اجسام نورانی را به عنوان عامل ایجاد فعل وانفعالاتی رمزآلود جهت دست یابی به حیطه هایی ماورای دنیای زمینی تلقی می کردند. حتی امروزه در بسیاری از مدارس شرقی که به تدریس یوگا اشتغال دارند برای ایجاد تمرکز ذهنی از اجسام نورانی مانند لامپ، خورشید ،ماه،بلور و نور آتش استفاده می کنند. در اغلب ادیان ،نور نماد عقل الهی ومنشا تمامی پاکی ها ونیکی هاست و خارج شدن انسان از تاریکی جهل وتابیده شدن نور معرفت در وجودش همواره یک هدف نهایی می باشد. در اثر تابیده شدن نور الهی به درون کالبد مادی، یعنی جایگاه نفس آدمی است که انسان به رشد وتکامل معنوی می رسد در نتیجه برای نمایش این تمثیل ،در معماری اغلب بناهای مذهبی ،نور به عنوان عنصری بارزو مستقل از سایر عناصر ومفاهیم به کار رفته در ساختمان به کار گرفته می شود به گونه ای که شعاع های آن به طور واضح در داخل کالبد مادی وتاریک حجم قابل مشاهده است. فضاهای عمیق و تاریک کلیساهای قرون وسطی ویا مساجد اسلامی که با عنصر نور مزین شده اند به خوبی قادر به انتقال یک حس روحانی ومعنوی می باشند. انسان در چنین فضاهایی که با نوری ضعیف روشن می شوند با مشاهده سایه های مبهم از اشیاو احجام ، در ذهن خود به کامل کردن تصاویر پرداخته وبا این عمل به نوعی خلسه فرو می رود که در نتیجه آن یک حس نزدیکی به منبع وجود و هستی در درونش بیدار می شود. تاریخچه بهره گیری از نور طبیعی در معماری ایران دانستن روند بهره گیری از نور خورشید به اندازه روند شکل گیری مصالح و یا شکل های مختلف زیربنائی ساختمان جهت طراحی بسیار لازم می باشد.اولین تاریخی که ما از آن اطلاع داریم سده ی سوم هزاره چهارم ق.م می باشدکه در آن زمان جهت کسب نور و سایه از ایجاد اختلاف سطح در دیواره های خارجی استفاده می کردند. در شهر سوخته از هزاره های سوم و دوم ق.م از روی آثار خانه هایی که دیوار آنها تا زیر سقف باقی مانده بود می توان استنباط کرد که هر اطاق از طریق یک در به خارج ارتباط داشته و فاقد پنجره بوده اند، در دوره عیلام در حدود 1300 و 1400 ق.م نیز نمونه ای از پنجره های شیشه ای بدست آمده که شامل لوله هایی از خمیر شیشه می باشد که در کنار هم و در داخل یک قاب جای می گرفته و بطور حتم جهت روشن کردن داخل بنا مورد استفاده بود. از جمله کهنترین مدارک و نمونه های در و پنجره در معماری ایران را شاید بتوان در نقش قلعه های مادی در آثار دوره شاروکین یافت. از روی نقش برجسته آشوری می توان روزنه هایی را که بر روی برج ها ساخته شده اند تشخیص داد. در دوره هخامنشی در تخت جمشید وضع درها به خوبی روشن و پاشنه گرد آن ها اغلب به جای مانده است، همچنین در این کاخ ها بالای درها و حتی بام ها، روزن ها و جام خانه هایی داشته وگرنه فضای بزرگ و سرپوشیده آن ها را چگونه چند جفت در که اغلب بسته بوده روشن می کرده است؟